گاهی
باید
غم ها را
در بقچه های پیچید
و
به انتهای دره ای
پرت کرد.
چه غم دارد
آنکه
ح س ی ن
دارد؟!!!!!
شب جمعه است
فرار می کنم
به کربلایت.
کاش کربلا بودم
کاش کنار شش گوشه ات بودم.
بی شک
می پذیری
زیارتم را.
پناه آورده ام
به درگاهت.
حسین ارباب
مرا دریاب.
دلم
گرفته.
دلِ من،
از
عالم
و
آدم
گرفته.
کدوم
گناهم
من و از تو
و
تو رو ازم
گرفته.
بعضی
مداحی ها را
فقط
باید
با بعضی صداها
شنید.
حتی
اگر
اشتباهی
باشد.
+حسین منی و انا من حسین
عبدالرضا هلالی
گویند:
عشق آنچه که در دل داری،
در تو پدیدار می شود.
من
اگر به تو مانند شوم.
الله اکبر
الله اکبر
الله اکبر
.
.
.
چگونه
می شود
ذره ای شبیه تو شد.
تو ای که
شمر را
روی سینه ات
شفاعت می کردی،
اگر می خواست.
اگر می خواست.
اگر می خواست.
ح س ی ن جان
این چه عشقی ست
که
حتی ذرّه ای
مرا شبیه یارانت هم نکرد.
خدا کند
که هوس نباشد...
خواب دیدم
در دریا بودم
دریای پر موج
دریای متلاطم.
باد های پشت سر هم،
خوف ناک بود وصف حالم.
ترسیده بودم.
دلبسته ی دریا بودم
ولی
ترسیده بودم.
کشتی آمد.
حالا،
سوار بر کشتی بودم.
کشتی که یک پهلویش،
شکسته بود.
مرا برد
برد
از میان موج هایی
که
پی در پی می آمدند،
برد
و
به ساحل رساند.
چه آرامش عجیبی داشت
رسیدنم به ساحل.
بلند شدم.
دوباره خوابیدم.
باز همین خواب را دیدم.
با این تفاوت که این بار
با همان کشتی،
دوستانم را
نجات می دادم.
+خواب دیدم می روی
تعبیر آمد میرسی
همیشه
باید
و
باید
و
باید.
رویِ
این کره خاکی
یک نفر باشد
که
از نگاهت،
صدایت
و حتی راه رفتنت،
بفهمد
در دلِ لعنتیت
چه می گذرد.
و
تمام هستی اش را
بکار گیرد
تا حالت را
عوض کند.
اگر
چنین کسی را نداری،
خودت را
مرده فرض کن.
این که
غذام بشه روزی یک وعده به زور.
این که
رنگم بشه زرد مایل به کبودی.
این که
دو دست لباس رو هی بشورم و بپوشم.
این که
به ظاهرم هیچ توجهی ندارم.
این که
به سکوت تمایل بیشتری داشته باشم.
این که
آدم گریز شدم.
این که
صبرم دیگه صبر ایوب نیست.
این که
به احساس پوچی برسم.
این که
صدام بلند تر از ادبم بشه.
تنها
و
تنها
و
تنها
نوید این رو میده
که
آرزوهام تباه شد
که
دوباره برگشتم به دورانی که هیچ هیجانی ندارم.
که
راست میگن علائم افسردگی احساس میشه.
این که
بغض کنی.
مدام قورتش بدهی.
مدام بخواهد از گوشه چشمانت بریزد
و
نگذاری.
این که
انقدر نفهمد دردت چیست
که
بغض هایت نیش شود،
نیش هایت کلمه
و
تا زبان ت را ببیند،
شاکی شود.
این ها
نشانه های خوبی
نیستند.
خدا بخیر کند.
اگر
لحظه ای
نویسنده وقیح رومه قانون
جلوی دستانم بود،
گردنش را
می شکستم.
عیبی ندارد
خودتان را خالی کنید
روزی
نوبت به
اهالی شام
می رسد.
خاک عالم
بر سر
خودتان و اربابتان و ارباب اربابتان
باهم.
نمک نشناس های نان به نرخ روز خور.
+از گفتن پاره ای از حرف ها
علت رد شدن خانواده معذوریم
ولی
تو خود بخوان حدیث مفصل از این مجمل.
پاک باخته نباشیم.
چرا؟!
چون
پاک باخته کسی هست
که
در تمام دوران زندگیش
سعی کرد با همه مهربون باشه
سعی کرد بی دریغ محبت کنه
سعی کرد انسان مفیدی برای دیگران باشه
سعی کرد اخلاقیت و انسانیت سرلوحه زندگیش باشه
سعی کرد از خودش بگذره برای اطرافیان
سعی کرد خوب بااااااااااشه
سعی کرد آدم قانعی تو زندگیش باشه
و
.
اما
از همه
تاکید میکنم
از همه
حتی بهترین دوست هاش
و
نزدیک ترین افراد بهش
نارو و بدی دید.
پس پاک باخته نباشید.
هر چند
پاک باخته ها
خیلی ساده و آروم از زندگی تون میرن
ولی حسرت روزهای خوب باهم بودنتون
به دلتون می مونه.
+همه این نوشته ها یک استثنا داره.
گاهی
به عقب برگشتن بد نیست.
گاهی
قدیم تر ها، انگار زنده تر بوده ای.
گاهی
باید خوب های گذشته و حال را در هم آمیخت؛
شاید
در آینده
عاقبتت
ح س ی ن ی باشد.
+بعضی ها
با رفتن شان
نه یک آدم
که
یک جامعه را بیدار می کنند.
شهادت امام صادق ع بود.
صحن جامع رضوی.
همون سمتی که
آب خوری های باب الجواد هست،
نشسته بودیم.
نمی دونم
وسط روضه امام صادق ع
چرا
یهو میثم مطیعی شروع کرد:
کنارِ قدم های جابر
سوی نینوا ره سپاریم
ستون های این جاده را ما
به شوق حرم می شماریم.
گفت:
هر کی بلده باهام بخونه.
گفت بخونه.
و
تو
چطور می تونی جایِ من باشی
وقتی داری
خاطراتِ موکب به موکب تو
می خونی
و
هق هق
زار می زنی.
+ نمی دونم
چه خبطی کردم
که
چند ساله ازم رو برگردوندی.
ح س ی ن جان
آقا جان
هر کاری کردم
غلط کردم.
تو رو به علی اکبرت
به من عیدی بده
روز دختر
برات نجفِ منو امضا کن.
دلم برایِ بابام تنگ شده.
دلم
تو جاده ی نجف کربلا جامونده.
سه سال دوری
بس نیست؟!!
ح س ی ن جان
بی تاب م مولا.
من
از مشهد
برات آورده ام
برای
عباس.
پس چرا،
خبری
به من نمی رسد؟؟!!!!
ح س ی ن اربابم
مرا دریاب.
+به یک سری
مداحی فوق العاده نیازمندم
تا مرا
به کرب و بلا ببرد.
+بیشتر از آن
به یک چهله زیارت عاشورا.
بیشتر تر به
مناجات.
به حرف زدن با خدا.
به درد و دل با تو
نیازمندم.
+ ح س ی نِ من
بیا و این دل شکسته را بخر.
قصه
از بوییدن
زلف تو آغاز شد.
هر شب جمعه
هیئت را
به عشق تو
آمدم.
هر شب جمعه
شب را
با رویای زیارت تو
صبح کردم.
شدم
اهل.
شدم
سر به راه.
چه شد که به اینجا رسیده ام؟!
آه
آه
آه
و
بازم هم آه جگر سوز
که نمی دانم
چه چیزی
از تو بریدست مرا
امیرم
بی تو می میرم.
دستمو بگیر
نزار اشتباه برم.
هیچ چیز
نمی توانست
امشب
مرا انقدر
آرام کند جز تو.
شب زیارتی ح س ی ن است
دلت که می گیرد،
کافی ست رو به مشهد کنی.
پخش زنده اینترنتی حرم
زل زدم به
مشبک های ضریح
و
با تو حرف زدم.
آرام نشدم.
شماره را گرفتم
و
به تو زنگ زدم.
وای
چه لذتی داشت
نفس کشیدن
پشت تلفن
در صحنت.
فقط
تو آرامم میکنی آقا جان.
امام رضایی
که
یک سال و اندی ست
سنگ صبور این دل شکسته است.
که هر وقت که دلم می گیرد،
می طلبد مرا.
دوستت دارم امام من.
منتظرم
تا دوباره اذن دخول دهید،
آقا جان.
من نمی دانم
این گنجشک ها،
چه سِرّی،
با پروردگار خود دارند
که
هر صبح
بی وقفه تسبیح می گویند.
نمی دانید
چه لذتی دارد
بین الطلوعین که می شود،
پنجره را باز کنی
و
به راز و نیازشان
گوش کنی.
انگار
تمام غزل های جهان را
حفظ کرده اند.
سلام علیکم
عبادات قبول
برای تهیه جهیزیه خانواده کم بضاعتی گلریزان راه انداختیم.
اگر خودتون یا دوستانتون تمایل داشتید تا میلاد امام حسن ع به بنده اطلاع بدید.
+در جواب کامنت جناب ناشناس:
منظور از ضروری رو متوجه نمیشم
چون اگر ضرورتی نداشت و نیازی نداشتند
مسلما تلاشی هم برای این کار از طرف حداقل بنده نمی شد.
در مورد شماره کارت هم؛
هر کس خواست برای گرفتنش اعلام آمادگی میکنه
بنده شماره کارت بانی رو میدم
قرار هم نیست من بدونم چقدر قراره به کارت ریخته بشه
اگر به صورت ناشناس پیام نمیزاشتید بهتر بود.
والله
بالله
وقتی به خاطرِ
توقعات بی جا
و
خواسته های خودتون
زندگی دو تا جوون رو
تلخ می کنید،
خدا نگاهتون میکنه.
وقتی
اشک دختری رو در میارید
خدا اشک تونو در میاره.
چرا
فک می کنید
دنیا بی صاحبه؟؟؟!!!!
لا اقل تون چادرو از سرتون بردارید
که
آدم دق نکنه.
لا اقل جلسه قرآن و زیارت و نرید
که
کار شما رو
پای آبروی ائمه ننویسن
+ به همین غلظت نمیگذرم ازتون.
+حوال تون کردم به امامم.
بابای عالم
امام زمانم
کم آورده ام.
تمام زندگی ام را اشتباه رفته ام.
بریده ام.
دیگر نای خندیدن و در دل غم داشتن ندارم.
رشته ی تمام زندگی ام را
می سپارم به دستان شما.
یا فارس الحجاز ادرکنی.
یا فارس الحجاز ادرکنی.
یا فارس الحجاز ادرکنی.
بدبختیِ آدما،
از اون جایی شروع میشه
که
به ماهیت هم پی میبرن.
که
با هم زندگی می کنن و شناخت پیدا میکنن.
اون وقته که براشون سخت میشه،
محبت کردن.
آدما
تا وقتی کسی بهشون بدی نکرده
به همه چیز و همه کس محبت میکنن
اما
وقتی،
کسی،
زخمی شون میکنه،
انتظار نداشته باشید
مثه قبل باشن.
گاهی
بهتره درک کنیم آدمای اطرافمونو
شاید
اگه روح ما اون زخم رو برداشته باشه،
خیلی بدتر رفتار کنیم.
پارسال
تو همچین روزی
و
تقریبا همین ساعت بود
که
آقای همسر از کرمان رسیده بودن
و
باهم قرار داشتیم.
رفتیم محضر
برگه آزمایش خون گرفتیم.
رفتیم حلقه دیدیم.
مثل فردایی
آزمایش دادیم،
کلاس رفتیم
و
نتیجه آرمایش رو گرفتیم
و
با یه جعبه شیرینی رفتیم خونه.
شب،
مراسم نشون آوردنشون بود
و
زن عمو زن عمو گفتن های موشوی نازنین زن عمو.
تصمیم یک دفعه ای برای مراسم عقد
که
۱۲ شب قطعی شد
و
هفت بهمن
قشنگ ترین روز زندگی من هم اومد.
از ۶ صبح بیرون بودیم
تقریبا موقع اذان خطبه مون رو خوندن
و
من و او شدیم
ما.
چه شب قشنگی بود،
شب جشن عقدمون.
و
بعد اون ده روز مشهد
و
حالا
امام مهربانم
دوباره تو همون زمان ما رو مشهد دعوت کرده.
تا در کنار امام مهربانی ها باشیم سالگرد اون روز و شب ها رو.
تا صد باره ببوسم سنگ فرش های صحن انقلاب رو برای داشتن تو.
+الهی صد هزار بار شکرت برای این روزها
+آخدا من تو رو خیلی خیلی عاشقم
+نائب ایاره هستم.
چند روز پیش،
مسموم شدم.
چند روزِ که دارم تحملش میکنم.
دو روز اول که به بقیه گفتم،
دیدم دارن غر میزنن.
ترجیح دادم؛
دردم رو دو تا نکنم.
درد بکشم
اما
تنهایِ تنهایِ تنها.
+تمرین کنیم،
تگه مرهم نیستیم؛
زخم نباشیم.
دوران دانشجویی،
یه شب عزاداری بیت قسمتم شد.
از گرگان تا تهران رو
با اتوبوس بچه های نهاد رهبری رفتیم.
اول سفر،
نماینده نهاد که یکی از برادرهایی بودن که
باهاشون به شدت رودربایستی داشتم،
گفتن:
"خواهرا به نیت ۷۳ شهید کربلا، میخوایم ۷۳۰۰۰ صلوات بفرستیم.
هر کس هر چقدر میخواد بگه تا خواهر فلانی یادداشت کنه."
منم تو دلم گفتم بنده خدا چه سوتی داد
خواستم اصلاحش کنه
و به هوای اینکه آخر اتوبوس نشستم
و بنده خدا ما رو نمیشناسه
بلند گفتم:
"ببخشید آقای فلانی شهدای کربلا ۷۲ نفر نبودن مگه؟ "
ایشونم نه گزاشت نه برداشت
گفت:
" خواهر پاک باخته میگن امام حسین ع و ۷۲ تن از یارانشون
با امام ع میشن ۷۳ نفر. "
و
این گونه بود که من آخرین ترم دانشجویی رو
در افق محو شدم.
وقت هایی هست
که
ناگزیر می شوی به رفتن.
بهتر است بگویم
ناگزیرت می کنند به رفتن.
وقت هایی هست
که
دلت می ماند
بین تحمل حرف ها و سختی ها
و
رفتن
و
باز هم رفتن و آرام گرفتن روزهایت.
و
چه سخت است
این انتخاب
برای
من و تو.
و
چه سخت تر
دور بودن از آرام جان.
خدایا
خیر بودن و شدن و گذشتن این روز ها را،
به خودت،
سپردیم.
درباره این سایت